Było to wieloletnie gniazdo bielików z dwoma pisklętami. Młode nie ucierpiały podczas upadku, ale groziło im niebezpieczeństwo ze strony drapieżników lub śmierć głodowa. Po oględzinach ich kondycji zdrowotnej można było przypuszczać, że gniazdo spadło kilka dni temu.

Dorosłe bieliki każdego roku wzmacniają konstrukcję swojego gniazda i rozbudowują je, co sprawia, że jest ono co raz cięższe. To gniazdo miało ok. 2 metrów wysokości, gałąź na której było wsparte nie wytrzymała ciężaru i złamała się. Na szczęście p. Cezary Brodziak z Komitetu Ochrony Orłów, dokonujący corocznego przeglądu gniazd, zauważył siedzące na ziemi maluchy i zaopiekował się nimi.

Pisklęta przewiezione zostały do ośrodka rehabilitacji zwierząt mieszczącego się przy Stacji Badawczej Polskiego Związku Łowieckiego w Czempiniu.

Na terenie całego kraju funkcjonuje kilkadziesiąt takich ośrodków specjalizujących się w leczeniu i rehabilitacji dzikich zwierząt. Wykaz ośrodków znaleźć można na stronie Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska.

Maluchy zostały zbadane przez lekarza weterynarii, są zdrowe, ale osłabione. Kiedy podrosną zostaną wypuszczone na wolność.

Bielik, orzeł bielik, birkut (Haliaeetus albicilla) to gatunek największego europejskiego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych.  Zamieszkuje głównie obszary przylegające do zbiorników wodnych, wzdłuż wybrzeży morskich, w pobliżu rzek. Jest to gatunek osiadły.

Gniazduje na wierzchołkach dużych drzew, na konarach znajdujących się przy pniu. Pary są monogamiczne, zajmują terytoria o różnej wielkości, zależnie od dostępności pokarmu, wyprowadzają jeden lęg w sezonie. Bieliki rozpoczynają toki w styczniu, jaja w liczbie 2-3 składają od końca lutego do końca marca, które wysiadują od złożenia pierwszego jaja przez 38 dni. Jest to powodem asynchronicznego klucia się piskląt, młodsze z nich kluje się wówczas, gdy starsze ma już 2-3 dni. W lęgach 3 jajowych najmłodsze z rodzeństwa kluje się dopiero wtedy, gdy najstarsze ma około tygodnia. Tak duża dysproporcja wieku powoduje, że szanse na przeżycie najmłodszego pisklęcia są nikłe, przegrywa ono w konkurencji o pokarm.

Po II wojnie światowej w Polsce żyło tylko około trzydziestu par bielików. Obecnie obserwujemy tendencję wzrostową liczebności tych ptaków.Wysiadywanie jaj jest domeną samicy, samiec zaś zmienia ją na dłużej zazwyczaj tylko rano. W nocy wysiaduje wyłącznie samica, a partner przebywa w pobliżu gniazda. Pisklę po wykluciu jest pokryte gęstym, białym puchem, a pokarm dla piskląt początkowo zdobywa samiec, później dołącza do niego samica. Młode przebywają w gnieździe 10-13 tygodni. Samiec jest nieznacznie mniejszy i smuklejszy od samicy i rozwija się nieco szybciej.  Po wylocie młodych, przez dalsze 5-6 tygodni dorosłe ptaki nadal przynoszą im pokarm. Młode bieliki czasami przebywają w rewirze rodziców do następnej wiosny. Przez kolejnych 5 lat prowadzą koczowniczy tryb życia, nim osiągną dojrzałość płciową i zwiążą się z partnerem.

Bielik to drapieżnik, nie pogardzi także padliną. Żywi się głównie rybami, ptactwem wodnym, niekiedy zapoluje na zająca.

Wymiary bielika:

    Długość ciała - 74–92 cm,

    rozpiętość skrzydeł - 193–244 cm

    Masa ciała samic - 4,1–6,9 kg,

    Masa ciała samców - 3,1–5,4 kg

Na terenie naszego nadleśnictwa mamy obecnie 10 stref ochronnych utworzonych dla bielika. Z roku na rok obserwujemy tendencję wzrostową ilości tych ptaków w naszym nadleśnictwie. W ubiegłym roku przybyły nam aż 4 nowe strefy ochronne.

Oprócz bielików mamy także, ustanowione decyzją Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, strefy ochronne dla kań: rudej i czarnej oraz dla bociana czarnego. W sumie na naszym terenie zlokalizowano 17 gniazd różnych gatunków ptaków podlegających ochronie strefowej.

Nie tylko ilośc bielików rożnie, również wzrosła liczba gniazd kani rudej i czarnej. Obecnie mamy 6 gniazd tych pięknych ptaków drapieżnych, przy czym w ubiegłym roku zlokalizowaliśmy aż 3 nowe stanowiska. W obliczu tak licznej grupy dużych ptaków drapieżnych niewiele bezpiecznego miejsca pozostaje dla bociana czarnego. Na terenie naszego nadleśnictwa bocian czarny zarezerwował sobie tylko jedno stanowisko. Oddalone jest ono od strefy bielików o 5 km. Jest to odległość, która pozwala na bezpieczne wyprowadzenie bocianich lęgów.

Oprócz w/w ptaków z ciekawostek ornitologicznych wymienić należy obserwacje orłosępa, orlika krzykliwego, sokoła wędrownego, a nawet słyszany był puchacz. Wszystkie te gatunki ptaków są pod ochroną i są niezwykle rzadkie. Na szczególną uwagę zasługuje orłosęp (Gypaetus barbatus). To duży i bardzo rzadki padlinożerca, ma zainstalowany nadajnik satelitarny, dzięki któremu można śledzić jego trasę lotu. Około 20 maja przebywał nad lasami naszego nadleśnictwa.

Obecność tych ptaków świadczy o tym, że gospodarka leśna jest prowadzona w sposób zrównoważony, co wpływa na wzrost populacji rzadkich i chronionych gatunków zwierząt.